Voordat we vertrokken werden we door veel familieleden en vrienden heel veel succes gewenst met deze emotionele reis. Wij dachten zelf dat het met die emoties wel mee zou vallen. Natuurlijk zouden we emotionele momenten hebben, maar om nu te zeggen “een emotionele reis”, ach dat zou toch wel meevallen. Achteraf kunnen we dus uit de grond van ons hart zeggen: “Nee, dat valt niet mee”. Ongekend hoe de emo-achtbaan met je op de loop gaat. Bij het minste of geringste schiet je vol met tranen en begin je werkelijk om van alles en nog wat spontaan te huilen.

Wat hebben we toch in zo’n korte tijd veel meegemaakt en hoe is het mogelijk dat je in zo’n kort tijdsbestek zo als gezin kunt groeien. We wisten dat we veel van kinderen konden houden, maar zo snel en zo intens dat hadden we echt nooit verwacht.

Als we terugkijken op de reis en de dagen nog eens de revue laten passeren wat hebben we dan toch mooie, ontroerende, vervelende, lastige en leuke momenten gekend. Op de 1^e dag het laatste kopje thee op bed en het uitzwaaien op schiphol door familie en vrienden. Wat viel dat zwaar. Op de 2^e dag de aankomst in Medellin en het klaarmaken van de rugzakjes. Op de dag voor de overdracht (3^e dag) het bezoek aan Envigado, het dorp waar de kinderen het laatst hebben gewoond en Itaqui, het dorpje waar ze in het pleeggezin hebben gezeten. Het bezoek aan het ziekenhuis waar Carlos is geboren.

Dag 4 was de echte grote dag van de Overdracht. Wat was het vreemd om met z’n tweeën naar binnen te lopen en 2,5 uur later met een compleet gezin van 5 man weer naar buiten te komen. De emoties die loskwamen toen we de kinderen zagen, het cadeautje wat we van hen kregen en de rugzakjes die ze op hun beurt weer van ons kregen. Het bellenblazen en de ballonnen in de versierde hotelkamer. Hoe het ijs gebroken werd in de speeltuin.

De verbazing die wij hadden op dag 5 over de opvoeding die de kinderen hadden gekregen en de manier waarop zij voor elkaar opkwamen. Het eerste badje en het leren communiceren met elkaar.

De internetcrash in Colombia die gelukkig weer snel hersteld bleek te zijn. De 59 reacties die wij hadden op ons reisverslag. Iedere avond hebben we het reisverslag zitten maken en de foto’s uitgezocht die er bij moesten. Ontzettend leuk om te doen, maar soms ook wel zwaar. Achteraf hebben we zo’n leuk verslag van alles wat we hebben meegemaakt, dat het ons wel waard is geweest. Op dag 6 was Mauricio ook telkens in paniek als we nieuwe schoenen gingen kopen. Wat gaat er toch veel in zo’n koppie om?

Op dag 7 werd bekend dat de oorlog ook in Medellin was uitgebroken en dat President Uribe wijk 13 had aangevallen, de sloppenwijk in street 1. De komst van Angela in het hotel om te vertellen dat we op dag 8 nergens naartoe mochten.

De ontmoeting met de Nederlandse kolonie aan het zwembad op dag 8 en de foto’s die daar werden gemaakt.

De vreselijke dag die volgde op dag 9 toen we met de kinderen voor het evaluatiegesprek terug moesten naar het ICBF. Het enorme verdriet wat ze hadden en wat waren wij boos!! Het karretje van de supermarkt waar de kinderen in wilde toen we weer terug in het hotel waren.

De spraakverwarring op dag 10 toen we voor ticketschange naar Avianca gingen en Mauricio tegen George vertelde dat wij a la Casa gingen en wij niet wisten dat dit naar huis betekende.

Het succes met de knetteryoghurt op dag 11

De 1^e keer dat de kinderen echt uit hun grond van hun hart “mama en papa” zeiden op dag 12, was de dag waarop de kinderen door de rechter aan ons zouden worden toegewezen.

De paspoortjes op dag 13 en het kopen van de souvenirs. Eindelijk het verhaal van de Amerikanen wat ons zo aangreep.

De offday van dag 14 toen Hans ziek was, maar ook de kinderen uit hun doen waren. De gezamenlijke maaltijd met de Nederlandse kolonie die eigenlijk daardoor een beetje in het water viel.

Het vertrek uit Medellin op dag 15. Gerarda kokhalzend in de auto op weg naar het vliegveld van de spanning en emoties. Wat was het vreemd om de kinderen nu “weg te halen” uit hun wereld..

De ommekeer in Bogota op dag 16, waarbij we zelfs op een dansshow werden getrakteerd door Mauricio en Mateo. Ze voelden zich prima op hun gemak en vertrouwden ons kennelijk volkomen. Zie filmpje onder films, maar het duurt erg lang om te downloaden!! 

Het vertrek naar Nederland op dag 17, het wachten op het vliegveld in Bogota en Madrid en de schitterende aankomst op Schiphol. De emoties die wij voelden toen het vliegtuig in Nederland de grond raakte, de emoties die wij hadden toen iedereen er stond waar we ontzettend veel van houden, de enorme plank met beschuit met muisjes en thuis de enorme luchtballon en de versierde straat.  

De eerste wandeling op de dag erna en de cadeautjes die zij kregen van opa en oma. Het eerste fietstochtje in de kid-car en het eerste veerpontje naar Vianen. De bolderkar die wij kregen van de familie van Hans en waar al de nodige tochtjes in gemaakt zijn.

De vele warme reacties die wij per mail hebben gekregen of als berichtjes in ons gastenboek zijn geschreven. Wij hadden nooit verwacht dat wij zo’n enorme aantallen bezoekers met de website zouden krijgen.

De “boze” reacties die wij kregen toen ons verhaal na aankomst in Nederland niet afgemaakt werd, dat “hadden wij immers beloofd”. De eerste week is het ontzettend druk geweest en hebben wij echt geen tijd gehad om de verslagen te maken en de website bij te werken. Nu 1 week later zijn we ervoor gaan zitten en hebben we alles er uitgetypt.

Het gezinnetje van Oosterbosch komt langzaam maar zeker op de rails. Wat is het ons met 3 kinderen tegelijk meegevallen en wat zijn we blij dat we dit gedaan hebben. We zijn dan ook ontzettend blij en gelukkig dat het ons gegund is om dit mee te maken.

Vanavond vroegen we aan de kinderen of ze van papa en mama hielden, waarop ze allemaal volmondig “Ja” knikte. Toen we vroegen of dit een “piquito” was, werd door alledrie heftig nee geschud en geroepen: “Non, Mucho”!!  gevolgd met een dikke pakkerd op onze wangen.

Dat het leven na zoveel jaren van vechten zo mooi kan worden………………

En dat door 3 van die kleine etterbakjes………maar ze zijn (nu nog) zo lief.

Heel veel groetjes en heel veel gezondheid voor iedereen die dit leest.

HANS

&

GERARDA