Om 13.15 uur werden we al gebeld dat Walter bij de receptie stond om ons op te halen. Snel naar beneden dus om uit te checken en op weg naar het vliegveld. De grote reis naar huis ging beginnen. Hoe zou het gaan en hoe zouden de kinderen zich voelen? We hadden geen idee, maar we hadden allebei een beetje gemengde gevoelens bij het weggaan uit Colombia. Waren we nu kinderkidnappers, want ergens hadden we dit gevoel toch een beetje. Rationeel wisten we natuurlijk wel beter, maar gevoelsmatig was het toch een vreemde ervaring om de kinderen uit Colombia weg te halen, hoe goed dat ze het ook zouden krijgen en hoeveel wij er ook van hielden. Gerarda had dit gevoel nog extremer toen we uit Medellin weggingen en was toen onderweg naar het ziekenhuis zelfs kotsmisselijk van de spanning. We dachten onze emoties weer onder controle te hebben, maar niets van dat alles. We kregen het af en toe weer zwaar te pakken. Hadden we het maar achter de rug en waren we maar thuis…

Op het vliegveld eerst inchecken, waarbij Hans en Walter probeerde goede zitplaatsen te krijgen met veel beenruimte, zodat de kinderen daar konden spelen en slapen. Ondanks alle beloftes van Walter lukte dit bij de incheck niet en waren al deze plaatsen al bezet. We moesten in het vliegtuig maar proberen wat te regelen.

Na lange tijd was alles achter de rug en konden we naar de paspoortcontrole. We werden geholpen door een zéér lieftallige dame, die smolt bij het zien van onze kids. Alle immigratiepapieren bleken gelukkig in orde en konden we dus definitief Colombia uit. Na de paspoortcontrole waren we helemaal klaar. Toen we op onze horloge keken zagen we dat het 15.00 uur was en zou het dus nog 4 uur duren voordat onze vlucht vertrok. Voor onszelf al een ramp om zolang te moeten wachten, maar zeker voor de kinderen duurde dit allemaal erg lang. Ze hebben zich gelukkig prima vermaakt en af en toe de show gestolen bij passerende stewardessen.

Om 18.00 uur begon de instap, waarbij Hans had geregeld dat we met de kinderen preboarding konden doen, zodat we niet tussen alle ongeduldige passagiers de bagage op moesten bergen en de kinderen op hun plaats moesten zetten. In het vliegtuig kregen ze van de stewardess een snoepzak en later een kindermaaltijd bestaande uit Spaghetti en een kindergebakje. Heerlijk vonden ze het, dus Spaghetti lusten ze in ieder geval ook, goed om te weten.

Nadat alle kinderen hadden gegeten heeft Hans zijn maaltijd gehaald. De koptelefoontjes vonden Mauricio en Mateo erg interessant en waren dan ook niet van plan om te gaan slapen. Om 22.00 uur hebben we deze maar afgepakt, waarna ze kort daarna op de grond als een blok in slaap zijn gevallen. Ze hebben de hele nacht doorgeslapen en werden ’s morgens kort voor de landing pas weer wakker.

Door het tijdverschil met Europa hebben we een erg korte nacht gehad en zaten we dus al weer erg snel naar het bekende schapenvacht te kijken.

Toen Gerarda Carlos uitkleedde om in bad te doen wilden de anderen natuurlijk ook in bad, zodat ze met z’n drieën in een babybadje gepropt zaten.

Om 15.15 uur kozen we opgefrist en schoon het luchtruim voor de laatste 1500 kilometer van onze reis om om 17.30 uur op Schiphol te landen. Zonder dat wij het tegen elkaar zeiden schoten we allebei vol toen het vliegtuig op Schiphol met z’n wielen de grond raakten. We waren in Nederland, eindelijk thuis, waar we zo naar hadden verlangd en waar een nieuw avontuur zou beginnen. Wie zou er schiphol staan, zou het koud zijn, hoe zouden de kinderen het huis en hun kamertjes vinden, maar bovenal zouden de kinderen bij ons echt gelukkig kunnen worden?? Vragen die ons door ons hoofd flitsten, maar waar we geen antwoord op kregen. We konden niets anders doen dan afwachten en kijken hoe het zou gaan. We waren in ieder geval veilig geland en weer thuis. Na de douane zouden we weten wie er naar Schiphol was gekomen en hoe alles verder zou gaan. Dat het een gigantisch spektakel zou worden hadden we echter op dat moment absoluut niet in de gaten en ook niet verwacht. In ons reisverslag over de aankomst kun je over dit spektakel lezen.