Het vliegtuig parkeerde helemaal achteraan op de D-pier, dat betekent dus nog een heel eind lopen naar de bagagehal en nog heel lang voordat we opa en oma in het vizier zouden krijgen. Ook de zus van Hans en zijn petekind Wendy zouden op Schiphol zijn. We konden niet harder dan hard lopen, maar wat waren we zenuwachtig en gespannen voor deze aankomst. Wat stond ons te wachten?

Toen we in de bagagehal aankwamen rende Gerarda met de kinderen naar de ramen om te kijken of ze een glimp van haar ouders op kon vangen, maar helaas….. Er was niemand!! Zou er nu echt niemand gekomen zijn om ons op te halen, dat kon niet waar zijn. Opa en oma zouden toch in ieder geval komen met warme jassen? Hadden ze zich in de tijd vergist? We wisten het echt niet. Plotseling zagen we toch een bekend gezicht, het was Erwin, de man van Wendy. Hij wenkte dat we even moesten wachten omdat hij de anderen zou gaan halen. En toen gebeurde het: Wat een groep!! Bleek dat ze aan de andere kant van de hal hadden staan wachten.

De groep werd alleen maar groter en groter, teveel om op te noemen. Bijna iedereen had een T-shirt aan met een foto van ons en de kids. Het was de overdrachtsfoto, die Hans naar zijn zus had gemaild om aan zijn moeder te laten zien. Had ze dus stiekem gebruikt om T-shirtjes van te drukken. We wisten niet wat we zagen en konden niet wachten om door de douane te gaan. Waar bleven de koffers nu toch??

Gelukkig waren alle koffers aangekomen en konden we eindelijk door de douane. Als we nu maar niet gecontroleerd werden, want dat konden we dus nu echt niet hebben, maar gelukkig konden we door. Nog 2 stappen en dan konden we eindelijk onze familie en vrienden in onze armen sluiten. We wisten niet wat we zagen. Ruud (één van onze buurvrienden) stond met een groot bord in de hal vol met beschuit met muisjes.

De kinderen vonden al die aandacht gelukkig prachtig en gingen als maar gekker doen. Ze genoten echt van dit onstuimig onthaal. Zoals in Colombia wilde Carlos niets van vrouwen weten. Opa vond het met zijn kleinzoon dan ook prachtig.

Nadat alle beschuit met muisjes opwaren, de cadeautjes waren uitgepakt en de chocolade was opgegeten werd het tijd om richting “a la Casa” te gaan. Tijd om de dikke jassen aan te trekken die oma voor ze had gekocht.

Iedereen die op Schiphol was mocht mee naar huis om een kopje koffie te drinken, maar ze moesten ons wel de kans geven om met z’n vijfjes naar binnen te gaan en ons daar wat tijd te gunnen. Binnen zouden we met de kinderen eerst alles beneden bekijken en kennis laten maken met Guus, onze zwarte labrador. Toen we de straat inreden zagen we op afstand al een grote verlichte gloed aan het eind van de straat. Toen we het pleintje opreden wisten we niet wat we zagen, een hele grote verlichte luchtballon met ons vijfjes als passagier. De ballon had de kleuren van de vlag van Nederland en Colombia, een waar huzarenstukje om dit te maken. Verder was het hele pleintje versierd met vlaggetjes en balonnen, werkelijk een schitterend gezicht en een thuiskomst waar we alleen van hadden durven dromen.

Binnen raakten de kinderen volledig over hun toeren toen Guus op ons af kwam gestormd.  Natuurlijk was hij ontzettend blij zijn baasjes weer te zien, alleen die 3 kleine schreeuwertjes vond hij wat minder. Gelukkig is Guus en echte kindervriend en zal er alles aan doen om vriendjes met hen te worden. Dit is inmiddels ook gebleken en na een paar dagen waren ze al onafscheidelijk. Toen alles kits was met de kids werd het tijd voor een echt Hollands bakske koffie.

Toen iedereen na 1 uurtje weg was zijn we met de kinderen naar boven gegaan om hun kamertjes te laten zien. Eest was de onderwaterkamer van Mauricio en Mateo aan de beurt. Daarna de reiskamer van Carlos. Ze vonden het prachtig en stonden echt een tijdje “oh” en “ah” in de kamers. Nog even lekker wassen en tandjes poetsen en dan lekker slapen. Rond 22.00 uur vielen ze in hun eigen bedje als een os in slaap. Wij lagen inmiddels ook moe maar voldaan in bed en waren het roerend met elkaar eens: “Eindelijk waren de bedjes gevuld, de weg was in al die jaren zwaar geweest, maar wat is het mooi om mee te maken en wat is deze strijd het waard geweest”!!

Hoe zou het in Nederland gaan? Je kunt het lezen in ons “Nederlandse” reisverslag.