Een heerlijke avond en nacht met zoveel ruimte om ons heen. Natuurlijk was het ons goed bevallen in het Sheraton in Medellin, maar wat is het heerlijk om met ons vijfjes zoveel ruimte om ons heen te hebben. Wat hebben de kinderen en wij dat ondanks alles toch gemist. Het Sheraton in Bogata is echt aan te bevelen voor diegene die nog naar Colombia gaan. Het is een schitterend hotel en het personeel is uiterst vriendelijk en behulpzaam.

Om 07.30 uur belde Walter al op om te vertellen dat hij alle papieren van zijn zwager had gekregen en aan de slag ging. Hij zou ons om 13.00 uur bellen om te vertellen hoe de vlag ervoor stond en wanneer we eventueel konden  verwachten naar huis te kunnen.

Na het ontbijt (wat een buffet!!) zijn we in de buurt gaan wandelen en kwamen uit bij een gigantisch mooi winkelcentrum op ongeveer 15 minuten lopen van het hotel.

´s Middags hebben we eerst een lekkere sandwich gehaald en deze samen op de hotelkamer opgesmikkeld. Daarna werd het tijd voor Carlos om weer eens lekker te slapen, want ondanks dat hij daar zelf anders over denkt, heeft hij dat maar wat hard nodig. Na ongeveer 10 minuten heel hard om pappie en mammie geroepen te hebben viel hij dan ook als een blok in slaap. Gelukkig hebben we dus nu 2 grote kamers en hoeven de andere 2 niet rustig te zijn en kunnen ze zelf lekker uit hun dak gegaan en dat hebben we geweten!! De Spaanse CD die we in Medellin voor ze hebben gekocht wordt helemaal grijs gedraaid. Na een tijdje werden we getrakteerd op de eerste echte dansshow van Mauricio en Mateo.

Een ontzettend leuk gezicht om deze 2 zo te zien dansen, waarbij je vooral niet moet vergeten dat ze pas 3 en 4 jaar oud zijn!! Wat een heerlijke cultuur om muziek zo in je genen mee te krijgen. Zoals we al eerder vertelden is dat in het Surinaamse gezin van onze vrienden Marlon en Julita ook zo het geval. We konden het dan ook niet nalaten om jullie te laten meegenieten door een stukje film. Wat is een multiculturele samenleving eigenlijk toch mooi om mee te maken. Dit mogen we in Nederland nooit vergeten.

Dit doet ons overigens denken aan een discussie die wij een paar dagen geleden hadden met Esther en Theo en met Berry en Angelique in Medellin toen wij samen uit eten zijn geweest. In Colombia kunnen ze namelijk niet tegen huilende kinderen in het winkelcentrum, supermarkt, restaurants of where ever you be. Daar tegenover staat dat je ook weinig kinderen ziet die de kans lopen op een “zondagsarmpje”, een typische uitdrukking van Gerarda. Voor diegenen die net als Hans eerst niet begrijpen wat een “zondagsarmpje” is de volgende uitleg.

Toen Gerarda nog als kinderverpleegkundige op de kinderafdeling van het ziekenhuis werkte werden op maandag regelmatig kinderen binnengebracht met gebroken armpjes of hun schoudertjes uit de kom. Telkens hadden de ouders geen idee hoe dat nu gekomen was, maar “is het kindje op maandagochtend met die pijn opgestaan”. Iedere verpleegkundige wist dat de ouders door de week dan vaak voorschoolse en naschoolse opvang hadden en geen enkele tijd aan het kind besteedde. Op zondag moest dan zonodig gezellig gedaan worden met de kinderen, waarbij dan vooral van het kind werd verlangd dat het gezellig was. Zoals wij al eerder vertelden zijn wij van mening dat een kind echter niet op snavelhoogte denkt, maar op navelhoogte en wordt dan soms ook op niet misverstane wijze door vader of  moeder door een ruk aan de arm duidelijk gemaakt wat van hen verwacht wordt. Hierdoor ontstaat het zoge-naamde “zondagsarmpje”, waarbij de ouders dus “niet begrijpen” hoe dat nu gekomen is. Natuurlijk kan deze blessure ook ontstaan door jojo´en of anders spelletjes, maar de ouders vertelden dat dan ook gewoon. Als ze het niet wisten, wisten ze op de afdeling al hoe laat het was en was er in vaktermen weer een “zondagsarmpje” binnen gebracht. Hans wist van het bestaan al helemaal niet af, maar is wel iets om over na te denken. Wij hopen in ieder geval van harte dat één van onze kinderen nooit een zondagsarmpje zal krijgen, want dat zegt veel meer over ons dan over het kind.

Om 17.00 uur kwam Walter in het hotel om te vertellen dat het er voorspoedig uitzag en dat we morgen waarschijnlijk al naar huis kunnen. Hij zou ons morgen om 10.00 uur bellen. Hans moet dan met hem mee naar het ICBF voor de laatste handtekeningen. Daarna nog een paar formaliteiten op de ambassade en dan om 18.45 uur in het vliegtuig naar huis.

Thuis zullen we verslag doen van deze reis en nog van de eerste paar dagen in Nederland. We hopen dat jullie het nog even volhouden om onze reisverslagen te lezen, wij doen het in ieder geval nog steeds met heel veel plezier.