De kinderen stonden net als gisteren een beetje beduusd op. Zij hadden goed door dat er die dag wat stond te gebeuren. We hebben ze dit samen met Angela wel uitgelegd, maar logischerwijs konden zich zich daar niets bij voorstellen. Ze huilden dan ook om van alles en nog wat en ondanks dat ze normaliter alles met elkaar delen was het die dag met alles “mio” (mijn). Alledrie hebben ze een eigen rugzakje met speelgoed, maar die van Carlos bleek stelselmatig geplunderd en was verdeeld over de rugzakken van Mauricio en Mateo. Tijd voor Hans dus om alles weer eens eerlijk te verdelen, nou dat was wat. De ene mio na de andere ging door de kamer. We noemden ze dan ook maar Mauricio, Mateo en Carlos Mio in plaats van Van Oosterbosch. Gelukkig keerden ze na wat hartige woordjes van Hans weer terug op aarde en vonden ze het toch wel goed dat alles weer verdeeld werd.

Bij het ontbijt werd afscheid genomen van de crew die ons 2 weken uitermate goed verzorgd heeft en een engelen geduld met ons heeft gehad. Zeker in het begin toen wij de kinderen niet begrepen en de kinderen ons niet. Onvoorstelbaar trouwens hoe dit in 2 weken kan veranderen.

Toen alles gepakt was zijn we voor de laatste keer naar winkelcentrum Oviedo gelopen om ook daar afscheid te nemen van onze vrienden. Wij zijn daar dagelijks geweest, al was het alleen maar om de tijd te doden. In restaurant Mojo Poko werkt een goed Engels sprekende jongen, die ons met van alles en nog wat heeft geholpen. Iedereen vroeg hoe we hun stad hadden gevonden en we kunnen ondanks alles zeggen dat het een plezierige stad is. De mensen zijn ontzettend vriendelijk en behulpzaam en zullen alles voor je doen. We waren inmiddels ook wel bekend in het winkelcentrum met onze kids. We zijn ontzettend vaak aangesproken door mensen die het geweldig vonden dat wij 3 kinderen hadden geadopteerd en er waren zelfs mensen bij die ons openlijk bedankten. Wat voelden wij ons dan opgelaten, want zo zagen wij het zelf absoluut niet. Zeker als moeders van anderen kinderen emotioneel werden en zo intens blij waren voor onze kinderen, wisten wij echt niet hoe wij moesten reageren. Zeker in het begin schoten we zelf vol, omdat we toen zelf nog zo emotioneel onder alles waren. Ondanks alles hebben wij in Medellin geen onplezierige tijd gehad en dat was mede dankzij het Sheraton, het winkelcentrum, Angela en George.

Na de lunch hebben we het voor elkaar gekregen dat alledrie de kinderen nog even hebben geslapen. Daarna brak het grote moment aan en gingen wij weg. Dat was voor de kids het keerpunt. Beneden in de hal begon Carlos te huilen, gevolgd door Mauricio en ook Mateo meende toen niet achter te kunnen blijven. Maurico had stevige buikpijn, Mateo was helemaal van de kaart en Carlos bleek niet te temmen. Zou dan nu het tij keren en kregen we de rekening gepresenteerd dat alles tot op heden zo goed en boven verwachting was verlopen? We hoopten van niet, maar vreesden allebei hetzelfde. Onderweg naar het vliegveld kon ook George geen zinnig woord zeggen of ze begonnen te huilen. We hebben ze geprobeerd te troosten, maar echt lang hielp dat niet. Ook op het vliegveld was het een ramp en wilden ze helemaal niets, niet eten en niet drinken. Toen ze eenmaal doorhadden dat ze toch met ons meegingen naar het vliegveld werden ze iets kalmer, maar echt gerust waren ze er kennelijk nog niet op. Pas toen we eenmaal in het vliegtuig zaten klaarden de lucht op. Zeker toen ze van de stewardess een zakje snoep en chips kregen kon het niet meer stuk. Prachtig vonden ze het en we zagen hun gezichtjes opklaren.

We hadden in Sheraton Medellin geregeld dat wij voor dezelfde prijs in Sheraton Bogata konden verblijven inclusief ontbijtbuffet in plaats van het Continental breakfast. Om ons maar eens extra te verwennen hebben we in het Sheraton Bogata alsnog een suite geregeld, maar omdat het alsnog moeilijk bleek om 2 bedden erbij te plaatsen kregen we 2 connection rooms aangeboden. Wij hebben dus nu 2 hele grote kamers die met een tussendeur met elkaar verbonden zijn. Het is een schitterend hotel met heel veel ruimte en hele grote hallen. De kinderen werden helemaal gek en leefden zich helemaal uit. In de afgelopen 2 weken zijn ze nog nooit zo uit hun dak gegaan. De vliegreis was hun toch wel meegevallen en ze waren gerustgesteld dat ze met ons mee mochten. We hebben hun wel een paar keer uit moeten leggen dat dit niet hun casa was (hun huis), maar nog steeds een hotel. Over 3 dagen gaan we hopelijk weer verder en dan echt naar huis.

Omdat de kinderen zo blij waren hebben we uitgebreid in het restaurant zitten eten. Nu liggen ze te slapen en genieten wij even van onze eigen kamer, want dat is in de afgelopen 2 weken natuurlijk nog niet voorgekomen. Wij zijn van 0 naar 3 kinderen gegaan, maar na 2 weken lijkt het ofdat het nooit anders is geweest. Geloof het of niet, maar wij zijn echt tot rust gekomen. We genieten dagelijks van hetgeen we nu hebben en hopen dat voor altijd te blijven doen. Laten we hopen dat het zo blijft zoals het nu gaat, want het is fantastisch om mee te maken.