Vandaag zouden we met de Procedure in Medellin helemaal klaar zijn als we de paspoortjes van de kinderen geregeld hadden. Angela zou om 10.00 uur in het paspoortenbureau zijn en George zou ons om 09.30 uur komen halen. Wij waren zelf nog niet zo heel lang in slaap gevallen toen de kinderen om 07.15 uur wakker werden. Vannacht was de eerste keer geweest dat Mateo wakker was geworden. Hans werd wakker omdat hij iemand op het bed voelde springen. Het bleek Mateo te zijn, die daarna een tijd bij Gerarda heeft gelegen. Hij huilde niet en was niet van streek, maar was gewoon wakker geworden. Na een tijdje weer terug in z´n bed gelegd, maar dat hielp niet veel. Na een tijdje werd hij weer wakker en kroop weer bij ons in bed. Toen hij eenmaal sliep weer terug in z´n bedje gelegd en we hoorden hem onrustig dromen. Zoals we al vertelden is het een binnenvettertje die weinig laat merken, maar er gaat dus wel degelijk wat in de koppie om. Toen hij vanmorgen eenmaal wakker was ging het de rest van de dag met alle kinderen weer perfect. Ze hebben niet gehuild en voelen zich steeds vrijer. Er komen ook steeds meer Nederlandse woordjes bij en ze zingen de Hennie Huisman Miniplayback show al regelmatig mee. Vooral snuitje moet het ontgelden en wordt keer op keer gedraaid.

Om 10.00 uur dus de paspoortcontrole. Angela was er al een tijdje en had alles al goed voorbereid. We hoefden alleen maar te tekenen en Hans moest zijn vingerafdrukken afgeven.

Daarna nog een tijdje wachten op de definitieve paspoortjes. In de tussentijd heeft Angela ons alle papieren gegeven en uitgelegd wat er in Bogota allemaal nog moest gebeuren. Omdat Angela nu ook de historie van de kinderen na kon gaan hebben wij haar hier een machtiging voor gegeven. In de toekomst ontvangen wij van haar nog meer gegevens van de kinderen en weten voor ons gevoel al zoveel. Bovendien had Angela voor ons en voor de kinderen later nog een hele mooie en belangrijke verrassing. Iets wat zij gisteren op het notariële bureau had weten te regelen. Wat het precies is willen we echter graag voor onszelf houden, maar we waren er ontzettend blij mee. We hadden bij het eerste gesprek met Angela al om gevraagd. Angela begrijpt als geen ander hoe wij in Nederland de adoptie benaderen en zet zich daar dan ook echt voor in. Het is werkelijk een schat van een mens waar Hogar met recht trots op kan zijn dat zij haar als advocate hebben. Na een tijdje was het zover en kregen we eindelijk de paspoortjes. Ondanks dat we het wisten toch een apart gezicht met een apart gevoel dat je 3 paspoortjes in handen heb van Mauricio Esteban, Mateo Martien en Carlos Andres van Oosterbosch Van den Bosch.

In Colombia krijgen ze automatisch ook de naam van de moeder als achternaam. In Nederland kun je deze naam er binnen 2 jaar weer vanaf laten halen, zodat ze weer een “normale” achternaam hebben. We weten eigenlijk niet wat het beste en het leukste is, maar we zijn bang dat als we ze 2 namen laten houden de kinderen bij officiële papieren en stukken (alle registraties bij banken, rijbewijzen, trouwen, etc) altijd uit moeten leggen hoe ze aan een dubbele naam zijn gekomen. En of dat dat nu zo leuk is……. We weten het echt niet en hebben daar dan ook nog geen beslissing in genomen, maar dat komt vanzelf wel.

Buiten het paspoortbureau (naast de rechtbank)  stonden we te wachten op George. Eindelijk was het dan zover en was alles helemaal geregeld en definitief, maar wat is het snel gegaan. Veel sneller als we ooit hadden verwacht, maar ook sneller als te doen gebruikelijk is

Met George zijn we naar het ziekenhuis gegaan waar Mateo geboren is. We weten nu ook in welk ziekenhuis  Mauricio geboren is, maar deze wijk is helaas te gevaarlijk om te bezoeken. Na dit bezoek zijn we op souvenirjacht gegaan en hebben voor het aankomstfeestje een leuk geschenkje op de kop weten te tikken.

We verklappen niet wat het is, maar op de volgende foto´s een paar orginele Colombiaanse bussen.

Terug in het hotel moest Hans nog even wat aan de receptie vragen. Omdat de kinderen honger hadden zou Gerarda alvast met de kinderen de lift ingaan en riep of ze meegingen. In koor werd er uit alle hoeken van de hal “Nee” geroepen, waarop Gerarda de lift instapten en naar boven ging. Paniek alom, want alledrie renden ze naar de lift en probeerden met vereende krachten de liftdeur open te trekken. Ook andere bezoekers werden erbij gehaald ok de lift open te krijgen. Hans is daarna met de kids naar boven gegaan.

Vanmiddag is Hans met Mauricio en Mateo gaan zwemmen en heeft Gerarda bij Carlos gezeten toen hij even lag te slapen. Zij heeft in die tijd met haar moeder en broer zit te chatten via de chatbox van de website. Als jullie inloggen en zien dat wij ook op de website zijn ingelogd kom gerust even naar de chat. Vinden we best gezellig!!

En nu, zoals wij al een paar dagen hebben beloofd, het verhaal van het Amerikaans stel. 

Vanmorgen vroeg zijn zij naar Bogota vertrokken. Gisteren heeft Hans van hen nog een paar foto´s gemaakt.

In Amerika werkt het zo dat je ook in Amerika zelf kunt adopteren. Alleen heeft de vader of moeder van het kind altijd 6 maanden de tijd om op deze beslissing terug te komen en het kind terug te halen. Vrienden van Nick en Tamara was dit 3x overkomen en had hen in totaal al 3 x USD 15.000,- gekost en hadden dus nog steeds niks.Op deze manier werd er ook door Nick en Tamara over gepraat, dus wij vertellen alleen maar hun verhaal. Om die reden hadden zij zich gewend tot de Katholic Family Services, die onder andere internationale adoptie kunnen regelen. Zij kozen voor Colombia wat een agency in New York regelt. Dit kost ongeveer USD 32.000,-, maar je weet dan zeker dat je een baby krijgt. Deze agency verzorgt voor deze prijs ook het gezinsonderzoek, de FBI vingerprints en alle andere benodigde bescheiden. 5 maanden geleden hadden zij zich hiervoor ingeschreven en hadden 3 weken geleden de baby gekregen met de naam Maria. Deze naam hadden zij zelf veranderd in Ariane en deze naam zou het kind ook definitief krijgen met nog een paar andere vernoemingen van Nick en Tamara. Ze wilden ook persé een meisje omdat dat al 28 jaar in de familie van Nick niet meer was voorgekomen. Het kind is geregeld via een motherhome in Colombia en heeft dus niets met het ICBF (Raad van de Kinderbescherming in Colombia) te maken. Op onze vraag wat zij van de achtergrond van het meisje wisten was hun antwoord dat dit heel weinig was. Alleen dat ze 23 jaar was en dat dit haar 3^e kind was. Of de andere 2 broertjes of zusjes waren wisten zij niet en wilden zij ook niet weten. Zij wilden sowieso niets weten en zouden Colombia helemaal voor het meisje afsluiten. Het kind was nu van hen en had niets meer met het verleden te maken. Alzo de Amerikaanse manier van adopteren.

Wij oordelen en veroordelen niemand of niets, maar wat gaan wij daar in Nederland gelukkig anders mee om. Toen wij vertelden van de VIA cursus in Nederland en de hele procedure keken ze ons ook aan of we op het punt stonden om gek te worden. Je gaat toch niet om een kind te krijgen naar een cursus. We zijn maar niet in discussie gegaan en hebben het maar zo gelaten.

Wat zijn wij blij dat we zoveel over onze jongens weten en dat we ze later bijna alles kunnen  vertellen en kunnen laten zien. We hopen dan ook van harte dat ze zich bij ons echt gelukkig voelen en dat we ze dat kunnen geven waar ieder kind in de wereld recht op zou moeten hebben, maar dat is helaas voor een heleboel kinderen een utopie.

Theo van Esther is vanavond komen vragen of wij zin hadden om morgen met de hele Nederlandse kolonie uit eten te gaan in een restaurant waar in het midden een speelrek voor de kinderen staat (nee, het is geen Mc Donalds). Natuurlijk willen we dat en lijkt ons heel gezellig. We zijn benieuwd en morgen weten jullie het ook.

Gelukkig is Hans vanavond al lekker vroeg klaar met het reisverslag en kunnen we samen weer eens heerlijk genieten van een goed glas wij en een stokbroodje met Franse kaas.