Het was een te mooie dag om vandaag het verhaal van de Amerikanen te vertellen. Morgen vertellen we het echt en begrijpen jullie als geen ander wat een verschil het is met de manier waarop wij en vele andere adoptieouders in Nederland alles beleven. In de loop van het reisverslag begrijpen jullie waarom het voor ons een mooie dag is geworden. Hier komt ons bijzonder verhaal.

Het begint een beetje een goede gewoonte te worden dat de kinderen ´s morgens goed in hun hum zijn, niet huilen en lekker relaxt zijn. Vandaag zou het een grote en belangrijke dag worden, want als de rechter in de rechtszaak met alles akkoord zou gaan zouden de kinderen vandaag officieel onze namen krijgen en zouden we vandaag officieel hun papa en mama zijn. Maar voor het zover was hadden we natuurlijk nog wel het een en ander te doen. Toen Hans vannacht naar bed ging lag er nog een hele berg was, die Gerarda die avond in de badkuip had gewassen.

Na het ontbijt hebben de kinderen eerst nog even op de kamer gespeeld. Hans heeft alles in het werk gezet om de website alsnog bijgewerkt te krijgen. Het lag in dit geval niet aan een internetcrash in Colombia, maar aan een verandering in de beveiligde webmail van XS4ALL in Nederland. Balen dus, omdat we weten hoeveel mensen er dagelijks naar de verhalen uitkijken. Matthijs had het gelukkig op de website aangegeven en gevraagd na 17.00 uur nog een keer te kijken. Vanwege het tijdverschil dus nog veel werk aan de winkel om dit voor elkaar te krijgen. Gerarda heeft in die tussentijd de berg was weggewerkt en kon weer naar de wasserette van het hotel om gedroogd te worden.

Toen alles was gedaan zijn we naar het zwembad gegaan. Iedere keer als we op de 2^e etage uit de lift komen willen de kinderen een foto op de tafel maken omdat we dat de eerste keer ook hadden gedaan. Nu dan maar weer een keer een foto gemaakt, waarbij ze dan wel naar papa moesten  lachen. En dat deden de kinderen dan ook op hun manier

Hans kwam op het idee om in het bootje te gaan liggen, de kinderen lagen dubbel, inclusief Luis van Esther en Theo en inclusief Miquel van Berry en Angelique. De kinderen hadden de grootste lol, terwijl Hans de kinderen vanuit zijn bootje probeerde te pakken.

Volgens Hans bestaat er geen toeval en is toeval “De vooruitgesnelde geest van de gedachte”. Toeval of niet, wij weten het echt niet, maar tussendemiddag was het voor het eerst dat Mauricio en Mateo ons heel duidelijk aanspraken met “mama” en “papa” en ons ook beiden kusjes kwamen geven. Kusjes geven was een voorrecht wat tot op dat moment alleen Gerarda nog maar genoot van Carlos en soms Mateo. Om een of andere reden ging vandaag bij Mauricio en Mateo allebei de knop om en kregen wij allebei kusjes en werden dus allebei mama en papa genoemd, iets waar we eigenlijk nog lang niet op gerekend hadden. Als ze foto´s van ons zagen spraken ze al lang over mama en papa. Ook op héééééle grote afstand roepen kon er soms papa of mama af, maar heel direct op korte afstand en heel bewust mama en papa zeggen was er nog niet bij geweest. Nu gelukkig wel en zeker op deze belangrijke dag konden ze ons geen mooier cadeautje geven.

Na het eten op het balkon is Hans met George naar de rechtbank gegaan waar Angela al stond te wachten.

Bij de veiligheidscontrole werd de videocamera en fotocamera van Hans afgepakt. “Hij krijgt hem toch wel terug???, want anders lopen jullie grote kans dat het Nederlandse leger zééér binnenkort op de stoep staat. Weten jullie wel hoeveel mensen er dagelijks naar de foto´s uit zit te kijken”. Hans kreeg gelukkig een penning met nummer en kon bij het verlaten alles weer meenemen. Bij de rechtbank nummer 8, volgens Angela dus de supersnelle, werd alles snel getekend en waren de kinderen nu officieel aan ons toegewezen. Daarmee waren we er nog niet, want nu moest alles nog bij de notaris betekend worden. Dit was om 2 redenen nog het lastigste deel van de hele procedure. Ten eerste omdat dit gedeelte van de procudure bij 2 verschillende notariële bureaus moet gebeuren. Ieder district van Medellin heeft zijn eigen bureau. Omdat Mauricio en Mateo in Medellin zelf zijn geboren en Carlos in Envigado moesten we in 2 verschillende bureau´s zijn. Omdat het inmiddels 16.00 uur was zou Hans met George en een medewerkster van Angela samen met Gerarda en de kids naar Envigado gaan en zou Angela naar het notariële bureau voor Mauricio en Mateo gaan. Buiten de rechtbank werd eerst nog een foto gemaakt van Angela en Hans om dit moment vast te leggen. Volgens Angela mocht dit eigenlijk niet en we zagen de militairen al aan komen stormen. Snel foto maken en wegwezen dus.

Hans en George zijn op weg naar Envigado eerst Gerarda en de kids op gaan halen en zijn daarna doorgereden naar Envigado. De medewerkster van Angela heeft alles keurig geregeld en kreeg op ons verzoek ook nog voor elkaar om wat belangrijke stukken van de moeder voor ons te kopiëren. Voor onszelf een emotioneel moment om deze stukken officieel te zien en daar kopieën van te krijgen. Omdat dit wel heel erg persoonlijk is laten we maar even in het midden wat voor stukken waren, maar voor ons en zeker later voor de kinderen ontzettend belangrijk.

Er was echter nog een tweede reden waarom dit voor ons een lastig gedeelte van de procedure was. Wij wilden namelijk in de naam van Mateo nog een tweede naam toevoegen. In Colombia mag deze wijziging tot het 3^e levensjaar plaatsvinden. Mateo was hiervoor officieel net een paar maanden te oud. Vanwege de bijzondere omstandigheden van adoptie had de rechter hier echter toestemming voor gegeven. Volgens Angela was echter alles pas officieel als ook de notaris deze wijziging accepteerde. Om die reden wilde zij zelf naar het bureau waar dit geregeld moest worden en zou ze ons vanavond berichten of alles gelukt was. Het zou voor ons dus tot vanavond spannend blijven  of alles gelukt was…..

Op de terugweg naar het hotel kregen wij een mooi uitzicht op streek 7 en 8 van Medellin, waar het Sheraton hotel ligt, het rijke en veilige gedeelte.

In het hotel was er in de hal een nieuwe bloemencollage gemaakt, waar de kinderen persé met mama op de foto wilden.

Ondanks dat Angela ons vanavond zelf zou bellen hielden we het niet meer van de spanning. Was nu alles gelukt of niet?? Hans belde daarom zelf naar Angela, die vertelde dat wij op:

24 oktober 2002

de officiële ouders waren geworden van:

Mauricio Esteban 

en

Mateo Martien

en

Carlos Andres

Van Oosterbosch Van den Bosch

De vader van Hans is op 64 jarige leeftijd overleden en heette  “Martien”. Het was een bijzondere man waar Hans voor de ontwikkeling van zijn persoonlijkheid ontzettend veel aan heeft gehad. Te emotioneel om daar veel over te vertellen, maar iedereen die dit leest en zijn vader gekend heeft weet precies wat Hans bedoeld.

Wat zijn we dan ook trots op onze bijzondere kinderen en we hopen dan ook van harte dat we ze van alle opa´s en oma´s die deze kinderen hebben of hebben gehad dat ene bijzondere mee kunnen geven die wijzelf ook van onze ouders hebben gekregen: Veel liefde en een zorgeloos leventje want dat hebben deze kinderen wel verdiend.

Als je dan met z´n tweeën rustig aan een wijntje zit en bezig bent met dit verslag en je ziet dan hoe onze kanjertjes samen slapen……….

Heerlijk om na 1 week al zo´n gezin te hebben!!!