We kwamen vanmorgen moeilijk op gang, de hele familie van Oosterbosch sliep namelijk lekker uit. Wakker worden, TV kijken, lekker knuffelen en een beetje aan rommelen op de kamer. De kinderen waren allemaal goed gehumeurd, huilden niet, dronken hun flesje Spaanse Yogidrink en speelden rustig met elkaar. Kortom een dag om voor te tekenen. Toen we tijdens het ontbijt duidelijk maakten dat we vandaag weer naar het zwembad zouden gaan zaten ze dan ook alledrie spontaan te zingen “Vamos La piscina”. Het hotelpersoneel en hun zakengasten vonden het kennelijk een mooi tafereel want er werd zo te horen veel over gepraat.

In het zwembad zaten Berry en Angelique met Miquel en Esther en Theo met Luis en hun nieuwe aanwinst Carlos. Carlos hebben zij eergisteren gekregen en het is een schitterend ventje. Vanwege de digitale camera van Hans vroegen ze allebei of hij een foto wilde maken voor het thuisfront. Deze foto´s worden vanavond naar hen gemaild, maar een paar van deze foto´s willen we jullie niet onthouden.

Als eerste Esther en Theo met Luis en Carlos. Carlos is 2,5 jaar en even oud als onze Carlos. Luis hebben zij 1,5 jaar geleden ook in Medellin gekregen. Carlos is heerlijk ventje, lacht veel en huilt weinig, echt een menneke om trots op te zijn.

Daarna Berry en Angelique met Miquel op de foto, maar toen Hans later nog een paar leuke plaatjes zag werden ook foto´s gemaakt van Angelique met Miquel en Berry met Miquel. Miquel was in het begin soms verdrietig als hij zijn zin niet kreeg. Wat natuurlijk logisch is als je toch het een en ander te verwerken hebt. Berry en Angelique hebben dit tot op heden voortvarend aangepakt, waardoor hij nu echt al kan zien als onze kinderen met zijn bal spelen of ook drinken krijgen. Het is een heerlijk ventje en een echte deugniet waar Berry en Angelique nog heel veel plezier van gaan hebben. Ze zijn dolgelukkig met de kleine en dat blijkt wel uit  de volgende foto´s.

Na de lunch liepen we naar het Oviedo winkelcentrum, we wilden nieuwe stevige schoenen voor de mannen gaan kopen. Toen wij het hotel uitkwamen zagen we voor en rond het hotel een heleboel militairen staan. Nu hadden wij gisterenavond laat, toen wij buiten zaten, wel een heleboel gevechtshelicopters over horen komen, maar verder niets gehoord. George had ons gisteren verteld dat hij al 2 dagen geen schotenwisseling meer had gehoord en dat het Colombiaanse leger wijk 13 onder controle had. Als wij wilden konden wij een dezer dagen best eens een keer met hem gaan kijken. Ook had Hans gezien dat afgelopen nacht het hotel en de straat voor het hotel vanuit het parkeerdek van het Oviedo winkelcentrum door militairen permanent in de gaten werd gehouden. Wat was er nu weer aan de hand, want in de directe omgeving was alles uiterst rustig? We hadden geen idee en eigenlijk interesseerden het ons ook niet meer zo. Nog even en dan zouden we toch naar huis gaan. ´s Avonds hoorden wij pas dat er in het hotel een hoog geplaatst politicus verbleef en dat er die dag een meeting in het hotel was geweest. Gerarda vertelde dat ze dat wel gezien had toen ze van het zwembad naar de toilet in de hal liep. Gelukkig ziet ze er in badpak niet uit als een huurmoordenares, maar tegenwoordig weet je het maar nooit. Misschien kijken ze in Colombia ook wel James Bond films.

In het winkelcentrum hebben we nieuwe schoenen gekocht. Om een of andere reden is Mauricio dan nog steeds een beetje van slag en begint dan te huilen. Bij de volgende winkel is Hans dan ook eerst met hem buiten gebleven, terwijl Gerarda met Carlos en Mateo schoenen uitzochten. Mauricio begint het dan vanzelf interessant te vinden wat daar allemaal gebeurd en wil dan toch wel de winkel in. Uiteindelijk zocht hij een paar stoere  stappers uit, maar helaas hadden ze die niet zijn maat.

In het winkelcentrum is centraal een heel groot terras met daarom heen allemaal kleine restaurantjes, zoals we jullie al eerder vertelden. Hier een overzichtsfoto van Foodplaza.

Omdat het vandaag weer zo perfect ging met de kinderen werd het tijd om ze weer eens te verwennen met de speeltuin. Eens temeer blijkt dan maar weer eens hoe moeilijk het is als je niet goed met je kinderen kunt communiceren. We gaven Mateo en Mauricio de keuze of ze op de trampoline wilden of in iets anders. Mateo wilde op de trampoline en Mauricio in de kindercart waar ook een filmpje van op de website staat. Toen het afgelopen was wilde Mauricio alsnog op de trampoline, maar dat vonden we nu net niet goed. En dat betekende huilen geblazen. Sinds enkele dagen hanteren wij een ijzeren militaire discipline in huize Oosterbosch, althans zo wordt het door de kinderen misschien ervaren. Valt natuurlijk best mee, dat begrijpen jullie ook wel, maar we proberen wel duidelijk te maken dat niet alles met papa en mama leuk is en dat die ook wel eens “niet leuk” kunnen zijn. De kinderen zijn  gelukkig een bepaalde discipline gewend en zetten zich er dan ook snel overheen, maar welk kind probeert het niet eens uit,  je weet immers maar nooit. Helaas maar deze papa en mama zijn niet zo gek.

Bij het avondeten was het vanavond echt lachen. Toen wij bij Oviedo weggingen hebben wij bij de Japanner 2 maaltijden besteld en voor ons allebei 2 grote porties Sushi, zoals jullie inmiddels weten is dat het lievelingsgerecht van Gerarda. De 2 maaltijden zouden we met de kinderen opeten en als het spul op bed lag zouden wij heerlijk van de Sushi en een glas wijn gaan genieten. Alledrie hadden ze lekker en goed gegeten, dus tijd voor een lekker toetje. De kids eten niet graag Yoghurt, maar Gerarda had in de supermarkt Yogopop gekocht. Een toetje van yoghurt met korretjes in een dekseltje. Deze korreltjes klappen in je mond uit elkaar en geven een knisperend geluid. Geweldig vonden ze het en wisten niet hoe snel ze hapjes moesten nemen om het geknetter in hun mond aan iedereen te laten horen.

Daarna nog 1 uur in bad en toen naar bed. Nu liggen ze allemaal heerlijk te slapen. Omdat het regent zitten wij binnen aan de Sushi en aan een lekker wijntje. Wij zouden vandaag wat vertellen over de 2 Amerikaanse stellen met hun adoptiebaby, maar ondanks dat er niets bijzonders gebeurd is hadden wij toch weer veel te vertellen.

We vinden het nog steeds leuk om iedere avond een reisverslag te maken. We zijn er wel druk mee, maar het is later voor de kinderen hopelijk leuk om terug te lezen hoe wij deze dagen hebben beleefd. De laatste dagen hebben wij iedere dag ongeveer 125 bezoekers op de website die het reisverslag lezen, voor ons een ongekend aantal wat we nooit hadden verwacht. We hopen dan ook van harte dat jullie het nog steeds leuk vinden om deze te lezen. We nemen samen de dag altijd door. Wat is er gebeurd en wat moet er in het reisverslag? Welke foto´s doen we erbij, want we hebben inmiddels meer dan 300 foto´s. Iedere dag worden deze over verschillende albums verdeeld en sommige voor het reisverslag verwerkt. We hopen dat jullie er net als wijzelf van genieten.

Morgen gaan we naar de rechtbank en de paspoortjes regelen. We zijn benieuwd hoe dat allemaal gaat lopen. Morgen lezen jullie dit in het reisverslag van dag 12. Het verhaal van de Amerikanen houden jullie nog tegoed.