Zoals we bij dag 6 vertelden zouden we vandaag nieuwe avonturen in Medellin gaan beleven, maar het werden meer avonturen als dat we hadden verwacht. Het zou voor Medellin een zwarte dag worden, maar op dat moment wisten wij nog van niets. De kinderen lagen nog heerlijk te slapen en we lagen te wachten tot ze wakker werden. Zelfs als ze slapen zijn ze lief.

Om 07.00 uur begon het goed toen Mauricio en Mateo samen wakker werden en allebei direct begonnen te lachen, dat was in ieder geval al een andere start als gisteren toch Mauricio nog erg verdrietig opstond. Eerst samen op bed TV gekeken en toen het hele ritueel. Na het eten terug naar de kamer om lekker te spelen. Hans ging even op internet om te kijken of er nog wat bijzonders binnen was gekomen. Hé, geen mailtjes van het thuisfront, dat was al een tegenvaller want daar kijken we echt naar uit. Dan maar eens op de adoptiemailinglist kijken, misschien is daar wat bijzonders te melden. Hans leest de onderwerpen is door van de afgelopen dagen en ziet staan: “en we dachten nog wel dat Medellin zo veilig was”.  Hoezo?? Is er wat gebeurd dan? In de mail wordt verwezen naar een artikel of reportage van de BBC. Dus maar eens doorgelinkt en wat lezen we: “Uribe gaat in Medellin oorlog aan met het verzet, etc, etc.” Slik, daar hebben we hier nog niets van gemerkt, alles is rustig en oogt hetzelfde. Wat is er aan de hand en wat is er nu gebeurd? We weten het echt niet.

Kort daarop ontvangen we ook een mailtje van het thuisfront dat in de Nederlandse kranten staat dat de oorlog nu ook in Medellin is uitgebroken en dat vooral de sloppenwijken zijn aangepakt. We hebben van George inmiddels gehoord dat Medellin in 8 straten is opgebouwd en dat de sloppenwijken zich in street 1 bevinden. We zijn afgelopen dinsdag nog in de buurt van deze wijk geweest, toen we zoveel mogelijk voor de kids hebben gefotografeerd! Deze straat is echt aan de andere kant van Medellin en voor ons gevoel hier toch behoorlijk ver vandaan. Op internet lazen we op de website van de Telegraaf een artikel over de oorlog, wat op de website onder “nieuws” is geplaatst.

We hebben maar direct iedereen een mailtje gestuurd dat er niets aan de hand is en dat we in een veilig gedeelte van Medellin zitten. Daarna zijn we met de kinderen naar het winkelcentrum Oviedo gegaan, omdat we ook de andere winkels wel eens wilden zien. Toen Hans een paar schoenen aan het passen was en Mateo naast hem zat kieperde hij plotseling achterop boven op z´n kop en begon voor zijn doen behoorlijk hard te huilen. Wel goed om te zien dat hij door Gerarda getroost wilde worden. Iedere dag bereiken we weer iets meer met ze. Nadat we waren uitgewinkeld zijn we beneden op het terras koffie gaan drinken. Voor de supermarkt stond een groot scherm opgeschermd opgesteld waar een heleboel mensen omheen stonden te kijken. Toen wij wilden weten wat er geshowd werd wat zo interessant was, zagen we dat het live TV was over Medellin. Er was ergens een bom afgegaan en waren veel mensen gewond. Ambulances reden af en aan en was er duidelijk paniek. De oorlog was dus nog steeds aan de gang, maar wat was er nu precies aan de hand, we wisten eigenlijk nog steeds niet. We zouden ´s middags met George naar de dierentuin gaan, maar zou dat wel gaan, we wisten het echt niet. Zonder dat we het tegen elkaar zeiden begonnen we ons toch wel een beetje ongerust te maken, we wilden echter de kinderen niets laten merken. Op het terras stal Mateo al weer snel de show en waren we de oorlog voor even vergeten.

In het hotel hebben de kinderen op de kamer gespeeld en hebben we op het balkon gegeten. Om 13.30 uur werden we door de receptie gebeld met de mededeling dat Angela beneden stond en of we naar beneden wilden komen. Nu was er echt iets aan de hand, want Angela komt niet zomaar naar het hotel. Beneden vertelde Angela dat de oorlog in Medellin was uitgebroken omdat President Uribe in Medellin was aangegaan met de guerilla´s. Wij zaten in een veilig gebied en hoefden ons geen zorgen te maken. Het was echter wel verstandig om niet teveel uit te gaan en zeker niet naar plaatsen waar veel mensen bij elkaar kwamen. George wist wel waar we wel en niet naar toekonden. De oorlog was in La Comuna 13, de wijk waar George zelf woont. We konden op hem vertrouwen. Angela zou extra haar best doen om ons zo snel mogelijk weg te krijgen. Ook het verzoek om het thuisfront in te lichten dat we in een veilig gebied van Medellin zitten en volledig onder controle van het leger staat.

Kort nadat Angela vertrokken was kwam George en vertelde over de oorlog in Medellin. Het leger was de sloppenwijken van Medellin in wijk 13 binnengevallen. George woont wel in deze wijk, maar de sloppenwijk bevindt zich hoog op de berg en hij woont beneden. Hij heeft wel de granaatinslagen gehoord en de vuurgevechten tussen het leger en het verzet, maar heeft verder niets van de gevechten gezien. Dit was donderdag al gebeurd en gisteren en vandaag heeft het verzet gereageerd met bomaanslagen in de stad. Het was geen probleem om naar het dierenpark te gaan, dus zijn we daar naartoe gegaan. Mateo ontpopt zich steeds meer als een mama´s kindje en is vaak bij haar in de buurt.

De kinderen vonden het schitterend en hadden het echt naar hun zin. Onverwacht kregen we een compliment van George omdat hij vond dat het zo goed ging met de kinderen. Mauricio en Mateo vertelden kennelijk honderduit tegen hem. Met 3 kinderen tegelijk in deze leeftijd vond hij dit erg knap. In de dierentuin voelden wij ons dan ook apetrots!!

Terug in het hotel hebben we de kinderen een stuk banaan gegeven en om 18.00 uur hoorden we van Mauricio het eerste Nederlandse woordje: “LEKKER”, gepaard met het bekende handgebaar. Van wie zou hij dat nu hebben?? We hebben dit uitgebreid gevierd en het eerste woordje op de voicerecorden opgenomen. Ook Mauricio was apetrots en besefte dat hij iets heel bijzonders had gezegd. Hij bleef dit dan ook eindeloos herhalen. Fantastisch op mee te maken en zorgden dat we alle sores in Medellin vergaten.

´s Avonds in bad hoorden Hans ineens zijn naam roepen door Mauricio, telkens als hij een nieuw spelletje had ontdekt: “Hens”, gevolgd door Spaans gebrabbel, maar wat vermoedelijk betekent dat Hans moet komen kijken. Ze schateren het uit. Papa en Mama zeggen Mauricio en Mateo nog niet, maar dat kan niet lang meer duren. Kinderen bepalen gelukkig zelf wanneer we hun papa en mama worden en laten zich daarin niet sturen. We pushen dat ook niet, ondanks dat Angela en George graag zou willen horen dat ze dat zouden zeggen. Dat komt vanzelf wel. We horen dat sommige kinderen dat al bij de overdracht zeggen, maar we hoopten van harte dat dat bij ons niet het geval zou zijn. Laat de kinderen dat zelf maar bepalen, daar zijn ze eerlijk genoeg voor en hebben daar alle vertrouwen in. We zijn benieuwd of er morgen weer nieuwe woordjes bijkomen. Het is inmiddels 22.00 uur, de kinderen slapen en wij zitten aan een wijntje met stokbrood en Franse kaas. Heerlijk!!!