Dag 6

Zoals we hadden verwacht was Hans vanmorgen eerder wakker dan de kinderen en kon niet wachten tot ze wakker werden. Zou hij nu eindelijk īs morgens om 06.00 uur is een ander speelkameraadje hebben in plaats van Gerarda wakker te maken met koffie of thee, zoals hij dat 7 dagen in de week doet? De kids gaan in Colombia om 20.30 uur naar bed en slapen volgens de maatschappelijk werker tot 08.00 uur (Mauricio en Mateo) en Carlos zelfs tot 08.30 uur. Nou, dat kunnen ze met Hans wel vergeten, want die rammelt ze dīr wel eerder uit. Vanmorgen was Mauricio de eerste die wakker werd. Hij keek wat verdwaasd om hem heen en begon te huilen. Zou vandaag Mauricio zīn dag hebben om de nieuwe situatie te verwerken. Mauricio huilt wel vaker zachtjes, maar is daar over het algemeen wel snel overheen. Vanmorgen duurde het iets langer, maar toen Mateo en Carlos eenmaal wakker waren was hij er al weer snel overheen. Hij vindt het heerlijk om geknuffeld te worden, zoals allemaal trouwens. Als Gerarda ze na het bad insmeert met Zwitsal bodylotion staan ze helemaal te genieten. Met Carlos gaan we ook een beetje terug naar de basis, omdat hij deze door de ziekte van zijn moeder wel heeft gemist. Hij heeft ook een terugval met zindelijkheid, wat Gerarda overigens al had voorspeld. Dit zagen we soms ook in de pleegzorg. Gerarda doet af en toe lekker babymassage met hem. Hij geniet tot in zīn tenen en ook wordt daardoor het vertrouwen in Gerarda wat beter. Hij is nog steeds een papaīs kindje, maar schatert inmiddels ook om Gerarda. Met Mateo gaat het vandaag een stuk beter en hoest een stuk minder. Ook is hij veel minder verdrietig. Na alles weer in bad te hebben gedaan bleek dat we weer konden internetten en wisten niet hoe snel we moesten kijken of we een reactie hadden gekregen.

 

En wat heet reactie…… 59 nieuwe mailtjes bleken we te hebben. We zijn direct gaan lezen, maar trokken het na een paar echt niet meer. Deze reacties waren op dat moment echt iets te veel van het goede. Dat er mensen met ons meeleven wisten we wel, maar zoveel en zo intens, dat hadden we nooit verwacht. Bij allebei kwam de spanning eruit en hielden het echt niet meer droog. De kinderen begrepen er niets van en dachten dat we verdriet hadden, terwijl we juist hartstikke blij waren. Wat een emoties brengt zoīn reis en gebeuren met zich mee, maar wat leuk dat er op die manier met ons wordt meegeleefd. We hebben eerst maar iedereen gemaild dat er internetcrash was geweest en dat we daarom geen contact meer hadden gehad. Toen naar de website gekeken. Jullie zullen ook wel gezien hebben hoeveel bezoekers dat er op 16 en 17 oktober zijn geweest. Er zitten zelfs mensen in Zwitserland, Duisland, Polen en Amerika met ons mee te leven, hoewel we niet altijd een idee hebben wie dit kan zijn (op Polen na, want dat begrijpen insiders wel).

 

Daarna zijn we gaan ontbijten. Mateo en Mauricio wilden persé Yugo, maar we hadden geen idee wat dat was. Het hotelpersoneel wel, maar dat blijken ze alleen bij de lunch te hebben. Mooie taak dus om dat voor tussen de middag is uit te vinden. Na thuiskomst hebben de kids eerst heerlijk gespeeld, voordat we gingen shoppen. Nieuwe schoentjes en kleertjes was het doel. Toen we met George in het winkelcentrum aankwamen en in de schoenenwinkel nieuwe schoentjes gingen passen sloeg bij Mauricio de paniek weer toe en was even van slag. Het kan natuurlijk dat ook de plegmoeder kort voor de overdracht nieuwe kleertjes en schoentjes had gekocht en dat hij nu dacht dat het weer zover zou zijn dat hij ons moest verlaten. DAT NOOIT!! We zullen ze kidnappen als ze van ons worden afgenomen. Dus eerst maar weer eens lekker knuffelen en gerust stellen. George brengt dan gelukkig ook wel rust in de tent doordat hij in het Spaans met ze kan praten. George had in de auto gevraagd of ze blij met ons waren waarop ze alledrie volmondig JA hadden geantwoord. Wat zijn we blij dat we na nog geen 3 dagen al zover met hen zijn. Na het schoenen passen eerst maar eens stoom afblazen in de speeltuin. In ieder groot winkelcentrum heb je hier een soort kinderkermis. Misschien wel een goed idee voor Nederland.

Hierna korte broeken, ondergoed en petjes gekocht. De petjes zijn niet meer afgegaan en werden aan iedereen geshowd. Mauricio steekt naar iedere man in uniform zijn duim op en geeft een Hi-five. Carlos doet niet voor hem onder en doet dit dapper na. Als hij in zīn buggy zit zegt hij tegen iedereen “Ola”. Eigenlijk komen we een 2e buggy tekort, omdat Mateo bijna kleiner is dan Carlos en sneller moe is. We wisselen daarom af en toe maar af. Thuis wilden ze met de petjes op de foto, dus hier is tīie.

Tussen de middag hebben we de yugo gevonden. Het blijken aardappelcroquetjes te zijn. Eten en drinken gaat perfect met de mannen. Vooral Carlos is net een pedaalemmer. Als je op zīn tenen gaat staan gaat zīn klep open. Werkelijk alles gaat erin. Zouden ze dan 3 jaar geleden toch een potje DNA van Hans hebben gekregen?

 

De zakken chips weten ze wel te vinden, hoe ver we ze ook verstoppen. Kennelijk hebben we het goede TV programma ook gevonden want ze kunnen heerlijk aandachtig kijken met hun zakkie chips.

Omdat ze zich in de winkel zo netjes en goed gedragen hadden kregen ze alledrie een voetbal en dat hebben ze in het hotel geweten. Liepen ze tussen de zakenlui naar hartelust te voetballen en werd het hotel stelselmatig op stelten gezet. Ook het personeel moest eraan geloven en moest mee voetballen. Prachtig vonden ze het (ook het personeel) en sterk bezweet gingen we terug naar de kamer. Daar hebben ze nog een paar uurtjes heerlijk zitten spelen. Vanavond uit eten geweest bij La Doktora (We hebben het dus gevonden, Ruud) en ze hebben heerlijke babybeef, maar met 3 kids is dit wel erg heftig. Niemand spreekt daar Engels, dus je kunt werkelijk helemaal niets uitleggen. Daarna terug naar het hotel waar ze nog dik een uur in het bad hebben gezeten. Met een plastic bekertje hebben ze zich prima vermaakt. Bang voor water zijn ze in ieder geval niet, want ze gaan regelmatig koppie onder. Dat wordt dus zo snel mogelijk op zwemles en later ongetwijfeld duiken, maar dat leert Hans ze dan zelf wel.

 

Wat al een verschil met 3 dagen geleden, ze beginnen al echt kattekwaad uit te halen en vinden het heerlijk om Hans voor de gek te houden. Bij het nachtkusje worden de armpjes stevig om ons heen geslagen en kijken ons met reebruine ogen lachend aan. Binnen een kwartier was het ronken geblazen en konden we eindelijk rustig met een wijntje de website bij gaan werken. Morgen gaan we naar de dierentuin, dus weer nieuwe avonturen in het inmiddels zonnige Medellin.