Mateo werd vanmorgen als eerste om 06.30 uur wakker. Hans ging naar hem toe en hij begon gelijk te lachen. Wat een koppie heeft dat ventje toch. We hebben hem tussen ons in genomen en heerlijk zitten knuffelen. Hij vond het prachtig. Ook Mauricio en Carlos begonnen wakker te worden en kwamen erbij liggen, een beeld waarvan wij van tevoren alleen nog maar hadden gedroomd. Heerlijk om zo wakker te worden. De muziek ging direct weer aan, vooral Kabouter Plop is ondanks de Colombiaanse kinder CD´s helemaal favoriet. Als we eenmaal opstaan is het druk in huize Oosterbosch. Iedereen wassen, aankleden, tanden poetsen, dat is iets anders als met ons tweetjes. Soms was het toen al dringen geblazen bij de wastafel, laat staan zo meteen met z´n vijfen.

Hans wilde even op internet kijken, maar kon geen verbinding krijgen. Na ongeveer 1 uur nog steeds niet, dus maar eens naar de receptie gebeld. Bleek dat er in de vroege ochtend een internetcrash was geweest in Colombia en dat dit voorlopig 5 dagen zou gaan duren. Wat een tegenvaller, het was ook voor ons een leuk tijdverblijf en leuk om te doen. Op die manier was ook later voor de jongens een leuk dagboek om terug te lezen. Maar goed, een dagboek schrijven we sowieso wel en alles wat we mailen en terugkrijgen bewaren we in een aparte file. Mauricio vind de computer erg interessant en zit regelmatig bij Hans op schoot om mee te kijken. Vooral als de foto´s bewerkt worden liggen ze soms samen helemaal in een deuk. Ze zijn dan ook druk met elkaar in de weer en vertellen van alles. We zouden zo graag willen weten wat ze tegen elkaar zeggen, maar aan hun reacties te zien vinden ze het in ieder geval prachtig.

´s Middags zijn we naar het speeltuintje gegaan, maar het viel vanmiddag niet mee. Mateo was erg verdrietig vandaag en had nergens geen zin in. Gelukkig dat hij zich uitte en dat hij verdriet had, maar o wat is het moeilijk om zo´n ventje met zoveel verdriet te zien zonder dat je niet meer kan doen dan knuffelen. Hij had wel eens eerder gehuild omdat hij zich pijn gedaan had, maar dit was duidelijke andere verdriet. We moesten soms zelf de andere kant uitkijken om onze tranen niet te laten zien. Vooral Mateo, want het is zo´n liefie. Hij komt altijd helpen en komt altijd voor z´n broers op. Als Carlos na 5 glazen drinken niet meer mag komt Mateo uitleggen wat Carlos wil hebben. Als Mauricio of Carlos geknoeid hebben komt Mateo accuut aanrennen met doekjes om alles schoon te maken. Ook Mauricio is erg poetserig. Wat een keurige opvoeding hebben deze mannekes toch gekregen zèg, dat kan de pleegmoeder echt niet in zo´n korte tijd voor elkaar hebben gekregen.

Terug op de hotelkamer bleek er een boodschap te zijn, of we Angela (Hogar-advocate) terug willen bellen. Zou er wat aan de hand zijn?? Zou het niet meer doorgaan?? Allemaal vragen die door ons hoofd spookten, dus maar direct bellen. Angela vertelde dat het ICBF had gebeld en wilde weten hoe het met de kinderen ging. Gelukkig, er was dus niets aan de hand en met de kinderen ging het fantastisch. Zij was blij om dit te horen en zou dit tegen de maatschappelijk werkster van het ICBF vertellen. Wederom een bewijs dat het ICBF erg begaan is met de kinderen. Iets waar we ons nog steeds over kunnen verbazen, zo professioneel alles is opgezet en wordt begeleid. Ze laten echt niets aan het toeval over en zo hoort het natuurlijk ook.

Na het telefoontje is Hans met Mateo op bed gaan liggen en al snel viel hij in diepe slaap (Mateo dan tenminste). Gerarda is in die tussentijd in het winkelcentrum Oviedo eten gaan halen. Er zijn daar wel 30 restaurantjes met van alles en nog wat. Dergelijke eetmarkten hebben we ook in Thailand gezien en werkt perfect.

Mateo werd na een tijdje wakker en wilde niet eten. Hij was nog steeds niet lekker en had vandaag toch wel een zware dag. Toen Gerarda Maurio en Carlos in bed ging doen kwam Mateo toch maar eens bij Hans kijken en at toch een bordje rijst leeg. Na het badderen nog lekker op het bed op en neer springen en met Hans spelen. Prachtig vinden ze het en nog niet eerder sprongen ze echt in z´n nek.

Het slapen bleek een ramp te zijn. Carlos en Mateo sliepen totaal niet meer en lagen om 21.30 uur nog steeds rond te kijken. Buiten zitten konden we helaas niet, omdat het regende, zodat we gedwongen waren om ook binnen in het donker te zitten. We hebben ze er toen maar uitgehaald en bij ons in bed gelegd. Carlos bij Hans op schoot en Mateo bij Gerarda. Mateo was weer erg bezorgd en sloeg  eerst de arm van Gerarda om hem heen en daarna de arm van Hans. Na 1,5 uur vielen ze eindelijk in slaap. Gelukkig konden we niet internetten, want dat hadden we echt niet meer gekund. Aan een lekker wijntje zijn we zelf niet meer toegekomen en vielen zelf ook als een blok in slaap. Hoezo vermoeiend, maar o zo leuk. Morgen weer een nieuwe dag. We gaan nieuwe schoenen en kleertjes kopen en hoe zou het met Mateo zijn??