Wat een dag. Moe en voldaan zitten we nu op het balkon aan een wijntje. Het is 10.00 uur en de mannen slapen. Vanmorgen waren we natuurlijk al vroeg wakker en zijn vroeg gaan eten. Daarvoor en daarna heeft Hans de tijd zitten doden met mailen. De emotie-achtbaan draaide op volle toeren, de ene looping na de andere. De minuten konden niet snel genoeg gaan. Hoe zal het toch gaan en wat moet er toch wel niet in de koppies van die mannekes omgaan, als wij het al zo moeilijk hebben. We weten dat het goed is, maar o wat is het toch moeilijk om te weten dat we ze voor hun eigen bestwil uit een  vertrouwde omgeving weghalen. Om 10.00 uur stond George eindelijk voor de deur en gingen we op pad. Voor het gebouw van het ICBF een laatste foto van ons gemaakt. Nu zou ons leven volledig gaan veranderen en daar keken we dus al jaren naar uit!!! Heerlijk om mee te maken. Daar gaan we dan….

Binnen bleken de kinderen er al te zijn. Zij zaten in een kamertje te spelen. George vroeg de fotocamera van Hans en heeft de kids voor ons gefotografeerd. Terugkijkend konden we dus al direct de kinderen zien. O, wat zagen ze er toch mooi uit en wat zaten ze lief te spelen. Echte poepies om te zien en ze moesten nog zo lang wachten.

Het gesprek met de maatschappelijk werker zou ongeveer 40 minuten duren, maar dit werd uiteindelijk 2 uur!!! Zij wisten zo ontzettend veel van de kinderen en wij hebben van alledrie de belangrijkste dingen opgeschreven. Gisteren hebben we nog een voicerecorder gekocht om dit hele gesprek op te kunnen nemen, zodat de kinderen later dit hele gesprek terug kunnen  horen. Dit werkte perfect en Angela had dit nog niet eerder meegemaakt, maar vond het wel een perfect idee. Wij hadden zelf ook nog 2 pagina´s vol met vragen, die we met de maatschappelijk werkster besproken hebben. Op vragen waarop zij geen antwoord had zou zij volgende week maandag bij het evaluatiegesprek proberen antwoord te hebben. Toen nog het gesprek met de advocate van het ICBF. Er is een mooi Spaans woord voor, maar die weten we op dit moment niet. Toen Gerarda gisteren tegen Angela (advocate Hogar) vertelde dat ze erg tegen dit gesprek op zag omdat het nogal een moeilijke tante moest zijn, lag ze helemaal in een deuk. Zij wist wat ze bedoelde, maar die werkte er niet meer. Er was nu een nieuwe en die was veel makkelijker. Nu moeten we zeggen, dat ook dit geen vrouw was die wij ooit thuis op de koffie zouden vragen, maar het viel mee. En toen…. Was het eindelijk zover. De kinderen werden gehaald. Maar wat bleek: Carlos moest eerst ChiChi doen. Uit het sociaal rapport was al op een heleboel punten gebleken dat hij veel overeenkomsten had met Hans, maar dit was weer maar eens het levend bewijs. Die moet ook altijd op het allerlaatste moment en komt dan ook steevast te laat onder het mom van het bekende “Brabants kwartiertje”. Maar toen kwamen ze en hoe….

Wat een heerlijke mannekes. Gerarda barste in tranen uit en ook Hans hield het niet helemaal droog. Mauricio liep direct naar Gerarda. Mateo en Carlos naar Hans, wat een ervaring!! We kregen zelfs een kadootje wat de pleegmoeder voor ze had ingepakt. De inhoud werd direct door het ICBF, omdat de pleegouders nog wel eens een adres of telefoonnummer er indoen. Dit bleek bij ons dus ook zo te zijn, maar werd er dus direct uitgehaald. Wij mochten niet zelf rechtstreeks met hen contact opnemen, maar via het ICBF mogen we alles zeggen en vragen.

Daarna hebben we ze de rugzakjes gegeven. Ze vonden het prachtig. Vooral het bellenblazen vonden ze schitterend. Geen traantje te bekennen. Het voelde dat ook direct goed. Na ongeveer een half uur zijn we weggegaan en waren we dus met z´n vijven.

Op de hotelkamer stond de Chico (kinder CD speler) al klaar. Al rap bleken het echt dansertjes te zijn, dus Marlon en Julita: de 3 nieuwe sterren voor jullie dansschool komen eraan!!

Carlos blijkt een echt vaderskindje te zijn en wijkt voor geen meter van Hans´zijde. Als Hans nog maar probeert om weg te gaan, gaat de keel wijd op en een kabaal dat eruit komt… En om nu te zeggen het is druk met 3 kids, mmmm valt wel mee. Het is gewoon hartstikke druk. Je komt werkelijk ogen en oren te kort. Zo zitten ze rustig te spelen en in no-time veranderd het in 1 grote chaos. Carlos moet chi-chi doen en op dat moment vinden Mauricio en Mateo de balkonrand toch ook wel interessant. Gerarda dacht in die tijd even rustig haar moeder te bellen dus alle hens aan dek voor Hans. Carlos kon met zijn pipi het potje voor chi-chi niet vinden dus plast met een schitterende boog de hele vloerbedekking van de kamer onder. Carlos hierdoor erg verdrietig, maar vindt al snel  troost bij papa.

In  Oviedo, het winkelcentrum in de buurt, ligt een schitterende kinderspeeltuin met een draaimolen, glijbanen, ballenbak en natuurlijk een auto en motorspeeltje.