| Dag 3 | |||
|
Na de Sushi en de fles wijn zijn we gisteravond redelijk snel als een blok in slaap gevallen om na 3 uur weer onrustig wakker te worden. Vandaag gaan we met Angela naar de rechtbank om de eerste stukken te tekenen en daarna gaan we op zoek naar de roots van de kids. Zouden we hun zusjes kunnen vinden, hoe zou hun omgeving zijn geweest, waar waren ze geboren, allemaal vragen die door ons hoofd spookten. Als vanouds kon Hans vanmorgen weer lekker eten. Kennelijk moet er een bom afgaan om z´n eetlust af te remmen. Gerarda kon bijna geen hap door haar keel krijgen. De buurtjes vertrokken vandaag met het vliegtuig naar Choco om Miquel op te halen. Morgen komen ze weer terug om na een paar dagen weer terug te gaan. Aan het eind van de procedure moeten ze nog een keer terug om alles af te ronden. In Choco blijven kan niet want daar is het te gevaarlijk en bovendien een malariagebied. Zij mochten ook het hotel niet uit en zouden goed begeleid en beveiligd worden. Angelique had het vanmorgen zwaar en was emotioneel voor deze dag. Ook wij hielden het amper droog, omdat het nu toch allemaal wel erg dichtbij komt |
|||
|
|
|||
|
Om 10.30 kwam George ons ophalen om naar de rechtbank te gaan. De kaas voor Angela hadden we bij ons. Bijvoorbaat ging ze al uit haar dak toen zij hoorden dat wij kaas voor haar bij ons hadden. In de rechtbank werden we uitgebreid gefouilleerd en konden we naar boven. Buiten een en al beveiliging. Alles getekend, zodat alles al kon worden voorbereid voor a.s. maandag wanneer de definitieve procedure zou beginnen. Daarna nog een tijdje met Angela gesproken over ons doel van die dag. Een tegenvaller, want we mochten niet op zoek naar de halfzusjes. Dit vind het ICBF niet goed, omdat deze zusjes op dit moment met rust gelaten moeten worden. Ook voor hen kan het emotioneel zijn om te weten dat de adoptieouders van hun broertjes in Colombia zijn. Achteraf eigenlijk een zéér plausibele verklaring van Angela en bewijst maar eens te meer dat het ICBF en Hogar erg betrokken zijn bij het wel en wee van de kinderen. Juist de reden waarom wij zelf voor Hogar gekozen hebben. Wij hebben Angela dan ook beloofd dit niet te zullen doen. Angela beloofde ons later altijd te zullen helpen en te zorgen dat alle informatie over de halfzusjes bewaard en bekend wordt. Wel kon zij voor ons uitzoeken waar Mauricio, Mateo en Carlos geboren zijn, zodat wij wel in die ziekenhuizen konden gaan kijken. Carlos bleek geboren te zijn in het Uribe hospital in Envigado. ´s Middags zijn wij met George naar Envigado en Itaqui gegaan. In Envigado heeft de familie gewoond en is Carlos geboren en in Itaqui is het pleeggezin waar de boys de laatste 5 maanden samen hebben gewoond. Wij hebben alles goed kunnen bekijken, fotograferen en filmen, zodat we later voor de kids iets tastbaars hebben. Ook het ziekenhuis waar Carlos is geboren hebben we gefotografeerd. Naar het andere ziekenhuis in Medellin konden we helaas niet omdat dit in een te gevaarlijke wijk ligt.
|
|||
 |
|||
| Moe maar voldaan kwamen we laat in de middag weer terug in het hotel en zijn we de kamer aan het versieren gegaan. Onderweg hadden we ook nog hedendaagse Colombiaanse popmuziek gekocht. De Ketchupsong kennen ze hier ook, dus dat wordt dansen. Want als we iets hebben geleerd van onze boezemvrienden Marlon en Julita (eigenaren van een bijzondere dansschool in Utrecht) is het wel dat kinderen zich ontzettend kunnen ontladen met dansen. We hebben kortgeleden van 2 shows mogen genieten, waarvan 1 met kinderen. In 1 woord fantastisch!! | |||
Het is inmiddels 20.00 uur. De kamer is klaar en wij gaan voorlopig voor de allerlaatste keer met z´n tweetjes eten. Het wordt geen galgenmaal, maar een echte feestmaal. Morgen gaat het gebeuren en sluiten we de kinderen om ongeveer 11.00 uur in onze armen. Hoe zullen zij zich voelen en hoe zullen zij het ervaren. Wij kunnen alleen maar zeggen: Nosotros los Amamo!! (Wij houden van jullie) Hoe zal het zijn………………….
|
|||
