De grote reis gaat beginnen. Het laatste rustige kopje thee samen op bed gedronken en gepraat over wat ons te wachten staat. Gerarda heeft het duidelijk moeilijk en het huilen staat haar nader dan het lachen. Om 07.00 uur staan de verse opa en oma voor de deur om ons weg te brengen, wat definitief de doorbraak bij Gerarda betekent voor een fikse huilbui en wordt getroost door Pa en Ma. De band met haar ouders is voor haar gevoel nog nooit zo geweest. Hans is afgelopen zondag nog bij zijn moeder (80) geweest, die verzorgd wordt in een verpleegtehuis in Bergen op Zoom en vanwege haar ziekte hem sinds kort ook niet meer herkende. Een emotioneel gebeuren om mee te maken als je zelf op het punt staat om vader  te worden van 3 prachtige zonen. Ook dan besef je pas wat ouders voor een kind betekenen. Zeker omdat wij beseffen dat de moeder van onze kinderen vorig jaar aan een ongeneeslijke ziekte is overleden. Wat gunnen we deze kinderen toch een nieuwe vader en moeder en een gelukkig warm leventje. We hopen dan ook  van harte deze wens voor hen te vervullen, ook al zullen ze dit zelf nog niet zo beseffen.

Op schiphol werden we uitgezwaaid door onze boezemvrienden Marlon en Julita, maar ook door onze campingvrienden Loes, Wim, Melanie en Patricia Hamerling. Melanie en Patricia zijn 2 prachtige en heerlijke geadopteerden meiden uit Sri Lanka. Toen wij hen in juni op de camping leerden kennen hadden we direct een sterke band. Met alle goede bedoelingen van iedereen, maar we hadden bij Wim en Loes echt het gevoel “die begrijpen ons en weten wat en hoe wij ons voelen”. Wat waren we blij dat ze er waren. Nog meer beseften we hoe bijzonder deze reis zou worden.

Na een rustige vlucht landden we met Martinair in Miami. Vandaar door naar Bogota, het land van afkomst van onze kids. Volgens alle adoptiefouders, die we via de adoptiecolombia-mail hadden leren kennen, een land waar we verliefd op zouden worden en waar we van zouden gaan houden. In Bogota was daar nog niet echt iets van te merken, maar in Medellin…. Wat een schitterend land en wat zijn de mensen lief. Hier wordt niet gesproken over “normen” en “waarden”, maar zijn ze er gewoon. Een verademing om mee te maken. Niets van oorlog of guerrillastrijd te merken.

In het Sheraton  aangekomen eerst maar eens de kamers bekeken. Er zijn zoveel voordelen aan het Sheraton dat we al gauw besloten om hier te blijven. In het vliegtuig zat nog een Nederlands adoptiestel voor een jongetje van 2,5 jaar. Even oud als onze Carlos dus (wat klinkt dat, hè). Ook zij blijven in het Sheraton, dus dat zal me over 2 dagen een kermis worden hier zeg. We blijken vanuit de hotelkamer met onze laptop gratis te kunnen internetten. Hans is wel een middag bezig geweest om dit technisch voor elkaar te krijgen, maar het is gelukt. Als de kids straks (hopelijk) rustig liggen te slapen kunnen we dus naar hartelust internetten en iedereen op de hoogte houden van onze beslommeringen.